اساس تکنولوژي غشاهاي جداسازي گازي تفکیک اجزاي گاز طبیعی بر اساس تفاوت سرعت نفوذ این اجزا از میان غشا است. به طور کلی مواد تشکیل دهنده غشاها در دو دسته مواد آلی (پلیمرها) و مواد معدنی (سرامیک، شیشه، فلز، غربالگرهاي مولکولی و خاك رس) تقسیم می شوند. پلیمرها را نیز در دو دسته کلی پلیمرهاي شیش هاي (پلیمرهاي پایین دماي گذار شیشه اي) و پلیمرهاي لاستیکی (پلیمرهاي بالاي دماي گذار شیشه اي) طبقه بندي می کنند.
اکثر پلیمرهاي شیش هاي داراي گزین شپذیري بالا و تراوایی کم هستند. از طرف دیگر اکثر پلیمرهاي لاستیکی تراوایی بالایی دارند و پدید ه نرم شدگی زنجیره ها در موردشان اتفاق نمی افتد اما گزینش پذیري پایین از معایب آنهاست. در فشار و دماهاي بالاتر و نیز در محیط هاي خورنده گزینش پذیري غشاهاي معدنی پنج تا ده برابر بیشتر از غشاهاي پلیمري است. اما این غشاها براي کاربردهاي تجاري بسیار پر هزینه هستند. عموماً مزایاي استفاده از غشاهاي پلیمري به عنوان غشا عبارت است از: هزینه کمتر پلیمر نسبت به مواد معدنی، سبک وزن بودن، امکان انجام تغییر در ساختار و خواص آنها با روش هاي گوناگون و فرآیند پذیري آسان در شکل هاي فیلم نازك، بستر متخلخل و الیاف توخالی.
جداسازي گاز با استفاده از غشاهاي پلیمري